یک انسان مومن که پی به حقیقت وجودی خدا برده و فهمیده که اصل و حقیقت انسان روح اوست باید نسبت به حالات روحی خود و امراض روحیش بسیار دقیق باشد. روی کوچکترین مسأله و مشکل روحی که احساس می کند در او هست واکنش نشان دهد و در صدد برطرف کردن آن برآید. مثلا ممکن است فردی انسان بسیار خوبی باشد و اهل تقوا و سیر در کمالات، وارد مجلسی می شود که از فردی بسیار تعریف و تمجید می شود، و او در دل یک درصد یا یک سر سوزن نسبت به آن فرد احساس حسادت کند. اگر نسبت به این حالت بی توجهی کند مثل یک سرماخوردگی ساده که در اثر بی توجهی به آسم تبدیل می شود، ممکن است این بذر کوچک به درخت تنومندی مبدّل گردد که ایمان این فرد را بسوزاند.
یا مثلا انسان وارد مجلسی شود که همه او را تحویل بگیرند و به او توجه کنند و این فرد در دل احساس بزرگی و خوشحالی کند و یا برعکس ابدا به او توجهی نشود و او از این مسأله ناراحت شود. این حالت که انسان دوست دارد مطرح باشد باید برطرف شود. یعنی توجه یا بی توجهی دیگران در او اثر نگذارد. و با این چیزها خوشحال و یا ناراحت نگردد. و یا در برخورد با صفات رذیله دیگر این حساسیت را نسبت به حالات درونی خود داشته باشد و درصدد برطرف کردن امراض روحی برآید. که این کار و رسیدن به سلامتی روحی جز از طریق توجه دقیق و سپردن خود به دست یک طبیب حاذق روح امکان پذیر نمی باشد که این اطباء حاذق همان اساتید اخلاق هستند که در مکتب اهل بیت رشد یافته و به بیماریها وامراض روحی انسان و همچنین راه درمان آن از طریق آیات و روایات معصومین آگاهند.
امتحانات الهی